(زمستان بی انتها) اي ﻛﺎش ﺑﻬﺎر ﺑـﻮدم . اﻣـﺎ اﻓﺴـﻮس ﻛـﻪ در ﺳﻔﺴـﻄﻪ‌ي رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺑﻬﺎر، در زﻣﺴﺘﺎﻧﻲ ﺑﻲرﺣﻢ و ﮔﻨﮓ، ﭘﻲ آﻓﺘﺎب ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻣﻲ ﮔﺮدم. ﭼﻪ زﻳﺒﺎﺳﺖ داﻧﻪﻫـﺎي ﺑـﺮف ﻛـﻪ ﺑـﻪ آراﻣﻲ ﺑﺮ روي ﭘـﺎﻟﺘﻮي ﭘﺸـﻤﻲاي ﻛـﻪ تنها ﻫﻤﺮاﻫـﺖ ﺑﺎﺷﺪ، در اﻳﻦ ﻫﻮاي ﺳﺮد ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﺪ و ﺧﺎﻃﺮات را ﺗﺪاﻋﻲ ﻣﻲ ﻛﻨـﺪ. اي ﻛـﺎش ، ﻛـﺎج ﺑـﻮدم ، ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﺳـﺒﺰ ، وﻟـﻲ اﻓﺴﻮس ﻛﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻣﺮا ﺑﻪ رﻳﺸﻪﻫﺎي ﭘﮋﻣـﺮده‌ي درﺧـت ﺑﻴﺪ، ﺗﺸﺒﻴﻪ ﻛﺮده و ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻛﻪ ﻧﻈﺎره ﮔﺮ رﻳﺨﺘﻦ ﺑـﺮگ درﺧﺘﺎن ﻣﻲﺷﻮم، ﻳﺎد دﻓﺘﺮ ﺧﺎﻃﺮاﺗﻤﺎن ﻣ ﻲاﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﻳـﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ ورقﻫﺎﻳﺶ را ﻣﻲﺳﻮزاﻧﺪم، ﺗﺎ ﺑـﺎ ﮔﺮﻣـﺎي آﺗـﺶ زﻳﺒـﺎﺗﺮﻳﻦ و زﺷـﺖﺗـﺮﻳﻦ، ﺷـﻴﺮﻳﻦﺗـﺮﻳﻦ و ﺗﻠـﺦﺗـﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ، ﻛﻤﻲ ﺑﻪ دﺳﺘﺎن ﺳﺮدم، ﮔﺮﻣﺎ ﺑﺒﺨﺸـﻢ. ﻛـﺎش ﺑﻮدي و اﻧﮕﺸﺘﺎن ﻳﺦ زد هام ﻣﻴﺎن ﮔﺮﻣﺎي دﺳﺘﺎﻧﺖ، ﺟـﺎن ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ. ﻳﺎد ﺣﺮف ﻫﺎي ﻧﮕﻔﺘﻪاي ﻣﻲاﻓﺘﻢ ﻛﻪ روﺣﻢ را ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻲ ﻣﻜﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا ﻧﮕﻔﺘﻢ. از ﺳﺎﺣﻞ درﻳـﺎ ، ﺷﺮﻣﺴﺎرم، ﭼﻮن از اﻳﻦ ﭘﺲ، ﺑﻪ ﺟﺎي ﻳﻚ ﺟﻔﺖ ﺟﺎي ﭘﺎ ﺑﺮ روي ﺷﻦﻫﺎي ﺳﺎﺣﻞ، ﻓﻘﻂ ﻳـﻚ ﺳـﺎﻳﻪي ﺳـﻨﮕﻴﻦ، ﻛﻨﺎرم ﻗﺪم ﻣﻲ زﻧـﺪ. ﻳـﺎدت ﻫﺴـﺖ، ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﻣـﻲ ﮔﻔـﺘﻢ ﺻﺪاي ﺗﻮ ﻣﺮا دﻳﻮاﻧﻪ وار، ﻳﺎد درﻳﺎ ﻣﻲاﻧﺪازد، آﻧﻘﺪر ﺑﺮاﻳﻢ ﻟﺬت ﺑﺨﺶ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﺖ، ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ ﻏﻢ ﻫـﺎ را ﺑـﻪ دﺳﺖ ﺑﺎد ﻣﻲ ﺳﭙﺮدم و در ﺳﺎﺣﻞ ﻧﮕﺎﻫﺖ، ﻗﺪم ﻣـﻲزدم. ﺑﻲ ﺗﻮ، ﺣﺘﻲ ﻏﺮوب ﺟﻤﻌﻪ ﻫﻢ ﻣﺮا ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﺪ. ﺗﻮ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳــﺘﺎره ﺑــﻮدي و ﻣــﻦ، روز ﻛـﻪ ﺑـﺎ رﻓﺘﻨـﺖ، آﺳـﻤﺎﻧﻢ را ﺑﻲ ﺳﺘﺎره ﮔﺬاﺷﺘﻲ و ﻣﻬﺘﺎﺑﻲﺗﺮﻳﻦ ﺷـﺐ ﻫـﺎ را ﺑـﺮاﻳﻢ ﺑـﻪ ﻳﻚ ﻛﺎﺑﻮس ﭘﺮ ﺟﺪل، ﻣﺒﺪل ﻛﺮدي. ﺗﻮ، ﺑﻬﺎر ﻣﻦ ﺑـﻮدي ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﺮد ﺷﺪن ﻧﮕﺎﻫـﺖ، زﻣﺴـﺘﺎن ﺑـﻲاﻧﺘﻬـﺎ را ﺑـﺮاﻳﻢ ﻋﺮﺿﻪ داﺷﺘﻲ. ﺣﺎل، ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪم و ﻳﻚ دﻧﻴﺎ ﺗﻨﻬـﺎﻳﻲ ﻛـﻪ در ﺧﺎﻃﺮاﺗﻤﺎن ﻏﻮﻃﻪ ورم و ﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﭼﻨﮓ ﺑﻪ رﻳﺴﻤﺎن ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻣﻲاﻧﺪازم، ﻧﻤﻲﺗـﻮاﻧﻢ از اﻳـﻦ ﺳـﻴﺎه ﭼﺎﻟﻪﻫـﺎي دﻟﺘﻨﮕﻲ، رﻫﺎﻳﻲ ﻳﺎﺑﻢ.