در ایامِ عید پاک (رستاخیز مسیح؛ در این روز عیسی مسیح پس از اینکه به صلیب کشیده شده بود دوباره زنده شده و برخاست) هستیم.


کَرمِلی‌های پابرهنه، یا کارمِلیت‌های پابرهنه، فرقه کاتولیکی درویشانه یا گدامنش است که ریشه در سنت‌های زاهدانه‌ای دارد که از پدران و مادران صحرا منشأ گرفته‌اند. این فرقه در سال ۱۵۹۳ تأسیس شد، و بر طبق قوانین وضع شده برای راهبان یا راهبه‌گان کرملی توسط دو تن از مقدسان اسپانیایی، سنت ترزای آبیلا (آویلا) و سنت جان صلیبی، دستخوش یک رفرم اصلاحی گردید.

سیریل الگود در کتاب تاریخ پزشکی ایران و سرزمین‌های خلافت شرقی، در فرازهایی از کتاب خویش به جنبه‌هایی از حضور و اقدامات کرملی‌های پابرهنه در ایران، طی قرن هفدهم اشاره کرده‌است. وی از جمله از ژوزف لابروس نام می‌برد که بعد از ورود به جرگه کرملی‌های پابرهنه و مدتی اقامت در فرانسه و رم، به ایران می‌آید و در اصفهان به کرملی‌های دیگری که در این شهر بوده‌اند، می‌پیوندد. وی در رشته طب به تحصیل می‌پردازد و ضمن استفاده از دانش خود برای تبلیغ مسیحیت و عقاید کرملی‌های پابرهنه در ایران، پیرامون طب سنتی و گیاهان دارویی ایرانی اطلاعات گسترده‌ای می‌آموزد که بعدها این اطلاعات را در کتابی موسوم به فارماکوپیا پرسیکا، در پاریس انتشار می‌دهد.

استراچان طبیب مسیحی که در فاصله سال‌های ۱۶۲۰ تا ۱۶۲۲ میلادی امور میسیون‌های کرملی را سرپرستی می‌کرد تعداد شصت و یک جلد از کتاب‌ها و رسالات منحصربه‌فرد طب اسلامی را که به زبان‌های عربی و فارسی و ترکی بودند از ایران خارج و طبق وصیت‌نامه‌ای این نسخ را به صومعه کرملی در رم واگذار کرد. بر اساس گزارشی مستند که در سال ۱۹۹۲ انتشار یافته تنها سه جلد از این کتاب‌ها در کتابخانهٔ ناپل و تعدادی دیگر در موزه بریتانیا [با نام استراچان] موجود است و از سرنوشت بقیهٔ آن‌ها که تصور می‌شود حاوی اطلاعاتی بدیع پیرامون طب اسلام و ایران باشند؛ اطلاعی در دست نیست.

در تصویر ـــ تابلویی مشاهده می‌‌کنیم به نامِ بانوی (حضرت مریم) کرملِ ما و دیگر مقدسین.

تاریخ پزشکی ایران و سرزمین‌های خلافت شرقی، اثر: سیریل الگود، ترجمه: دکتر باهر فوقانی، صفحه: ۴۱۲ و ۴۱۳