In the Spice Bazaar of Isfahan

Today I go to the spice-sellers’ lot with my mother
So that once more I can look at specks of the sun
Pouring down from a skylight into the dark bazaar.
I ask her: “Can I poke my pinkie
Into this waterfall of light?”

Mother stops at the fragrant threshold of a small shop
And I look at the green skullcap of the spice-seller
Who takes his first step
To put a white sugar-cheese-
And a red barberry-candy in my fist.
Mother wants cinnamon and cardamom for the tea pot,
Saffron, turmeric and cumin for the pilaf platter,
Clove and ginger for ginger cookies
And vanilla for home-made ice cream.

The man wraps the items in paper
And puts them in Mother’s basket.
I am filled with scent and color
And look at my red candy rooster
Perched on his slender stick
And shrinking with each of my licks
Until it totally disappears
Before we reach the bazaar square.

Mother has forgotten pepper:
The king of spices
With a red cape on its shoulders.
We return to where we started.
A camel driver is standing
With a rein in his hand
Near a bazaar courtyard.
A male camel stretches his neck
To look at me
behind his long shady lashes.
His big lips are trembling.
“Camel! Who are you bullying?
I can pass under your belly
Without letting your misshaped legs
Smash me on the ground.”

Mother says that they come from Bushehr Port
Where Arab and Indian sailors
Unload Malabar’s pepper, Ceylon’s cinnamon
And Zanzibar’s ginger from their barges
So that the  sharveh-singing* camel drivers of Dashtestan
Can carry them across the sandy desert of Loot.

The man puts the package of pepper in the basket.
I fling the empty stick of my rooster
Toward a  baby camel
Walking behind the caravan.
I smile at my mother who like me
Has good nostrils.

Majid Naficy
September 17, 2005

* “Sharveh” is a sad style of song in the Bushehr  province to the north of the Persian Gulf. It has some similarities with African-American Blues.

در بازارِ ادویه‌ی اصفهان

امروز با مادرم به راسته‌ی ادویه‌فروشان می‌روم
تا یک بار دیگر به ذرات آفتاب بنگرم
که از روزنی به درونِ تاریکی فرو‌می‌ریزند.
از او می‌پرسم: "آیا می‌توانم
انگشت کوچکم را
درین آبشارِ نور فرو‌کنم؟"

مادر در آستانه‌ی خوشبوی حجره‌ای می‌ایستد
و من به عرقچین سبزِ ادویه‌فروش می‌نگرم.
او اولین گامش را برای آن برمیدارد
که در مشت من شکرپنیر بگذارد
و آب‌نباتی با دانه‌های سرخ زرشک.
مادر دارچین و هِل را برای قوری چای می‌خواهد
زعفران و زردچوبه و زیره را برای قابِ پلو
قرنفل و زنجفیل را برای شیرینیهای زنجفیلی
و وانیل را برای بستنی‌های خانگی.

مرد جنسها را در کاغذ می‌پیچد
و در زنبیل مادر می‌گذارد.
من از بو و رنگ آکنده‌ام
و به خروس قندی سرخم می‌نگرم
که بر نیِ نازکش نشسته
و با هر زبان‌لیسه‌ی من
کوچک و کوچکتر می‌شود
و پیش از اینکه به چهارسو برسیم
یکسره ناپدید شده است.

مادر فلفل را فراموش کرده
آن شاهِ ادویه‌ها
که شنلی سرخ بر دوش دارد.
ما راهِ رفته را بازمیگردیم.
ساربانی افسار به دست
در کنار تیمچه ایستاده.
لوکی گردنش را دراز می‌کند
و از پشت مژه‌های بلند سایه‌دارش
به من می‌نگرد.
لفچه‌هایش تکان تکان می‌خورند.
"اِشتر! که را می‌ترسانی؟
من میتوانم از زیر شکم تو بگذرم
بی آنکه پاهای بدقواره‌ات مرا
زیر خود له کنند."

مادر می‌گوید آنها از بندر بوشهر می‌آیند
جایی که جاشوانِ عرب و هندی
فلفلِ مالابار و دارچینِ سراندیب را
همراه با زنجفیلِ زنگبار
از لنج‌های خود خالی می‌کنند
تا ساربانانِ شَروِه‌خوانِ دشستان
آنها را از ریگزارهای کویر لوت عبور دهند.

مرد بسته‌ی فلفل را در زنبیل می‌گذارد.
من نیِ خالی خروسم را
به سوی اِشتربچه‌ای پرتاب می کنم
که در پسِ کاروان, روان است
و به مادرم لبخند می‌زنم که چون من
سوراخهای بینیِ خوبی دارد.

مجید نفیسی
هفدهم سپتامبر دوهزار‌و‌پنج